Clutch - Earth Rocker

Μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες της συντακτικής ομάδας του blog αυτού. Ήμασταν και στις δύο συναυλίες τους επί ελληνικού εδάφους, και φυσικά θα είμαστε και στην τρίτη και φαρμακερή, στις 27 Ιουνίου.

Ως εκ τούτου, δε θα μπορούσε να λείπει ποστ σε αυτό εδώ το blog για το καινούριο άλμπουμ των Clάτσαρων. Παρ' όλα αυτά, αφήσαμε μερικές μέρες να περάσουν από τότε που βρέθηκε το άλμπουμ στα χέρια μας, κυρίως για να μην κάνουμε κάποια βιαστική κίνηση, μην πούμε ότι ο δίσκος γαμάει ή δε γαμάει χωρίς να έχουμε εντρυφήσει αρκετά και βγάλουμε καμία λάθος εντύπωση.

Βάλαμε λοιπόν το δίσκο να παίζει στον υπολογιστή μας όταν αράζουμε σπίτι, στο αυτοκίνητό μας όταν κάνουμε κάποια διαδρομή (κάνουμε πολλές το τελευταίο διάστημα), στο mp3 μας όταν βαράμε καμιά σκοπιά (πολλές κι αυτές). Σύνολο παιξιμάτων γύρω στα 3546 (συν αυτό την ώρα που γράφεται το ποστ). Αριθμός αρκετός ίσως για πιο εμπεριστατωμένη άποψη.

Μετά από 3546 παιξίματα λοιπόν, ο κύβος ερρίφθη: Ο ΔΙΣΚΟΣ ΓΑΜΑΕΙ. Οι Clutch είναι αυτοί που είναι, χωρίς βερμπαλισμούς και πολλούς πειραματισμούς. Γι' αυτό τους αγαπάμε και γι' αυτό κι αυτοί μας αφήνουν πάντα ικανοποιημένους. Και θα επιβραβευθούν με μια sold-out κατάσταση στις 27/6 στο VOX(!).

Earth Rocker λοιπόν, γήινο rock ολκής. Για αρχή, κρατάμε το εξής πράγμα. Τι θεός είναι αυτός ο Neil Fallon επιτέλους. Βραχνή τσαμπουκαλίδικη φωνάρα που πηγάζει κυριολεκτικά από το μούσι του (επίσης ζηλευτό). Μας γουρλώνει τα μάτια, μας μαλώνει ξανά, μας τη λέει κανονικά.

Έχει αφήσει και μαλλάκι πίσω, λασπωτήρα φάση

Σαν γενικό συμπέρασμα, μιλάμε σίγουρα για έναν δίσκο πολύ καλύτερο από τον προηγούμενό τους, φαίνεται σαν να έχουν ξαναβρεί την όρεξή τους. Ευχόμαστε η όρεξη αυτή να βγει στο εγχώριο live τους τον Ιούνιο. Μέχρι το επόμενο, θα φχαριστιόμαστε λίγο περισσότερο την κατανάλωση μπύρας.

Κάνουμε κλικ στην εικόνα για άμεσο mp3 download, αν και αργά ή γρήγορα θα μας απαγορέψουν το link οι αλήτες. Και αργά ή γρήγορα και όλο το μπλογκ. Update: Πλεόν δεν υπάρχει λινκ...

Η setlist του δίσκου πάει ως εξής.

Earth Rocker: Μας βάζει στο ψητό κατευθείαν. "What's this about limits, sorry, I don't know none". Και ο στίχος τα λέει όλα. Είμαι γήινος ροκάς μας λέει ο Fallon, και γελάει μέσα στα μούτρα μας. Το χιτάκι του δίσκου μας σκάει πρώτο πρώτο.

Crucial Velocity:Σκοτεινό ξεκίνημα, γκρουβάτη συνέχεια, και με αναφορά στο κατά πολλούς πρώτο rock 'n' roll blues κομμάτι που γράφτηκε ποτέ, Rocket “88”. 

 

Mr. Freedom και DC Sound Attack: Συνεχίζουν οι ριφάρες, συνεχίζει το γκρουβ χωρίς να μας ρίξει καθόλου, με το DC να είναι το “νοτιότερο” κομμάτι του δίσκου. Είναι το σημείο που συνειδητοποιείς ότι το άλμπουμ αρχίζει και γίνεται πολύ καλό.

Unto the Breach: Από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, καλό κοπάνημα, ωραία φωνητικά από Fallon, ριφφ από κιθάρα με slide.

Gone Cold: Το αριστούργημα του δίσκου. Τα λόγια είναι περιττά, μιλάμε για το νέο Regulator.

The Face: Πιο αργός ρυθμός, πιο μελαγχολικός ο Neil, μας μιλάει για το σκληρό ροκ που χάθηκε, ειρωνεύεται το “καθαρό πρόσωπο” του τωρινού ροκ. “Uncounted Les Pauls, are sainted to the sky, where there was darkness, now only light. Uncounted Jazzmasters, rising up from the bottom of the sea, the wicked are nought, the righteous are free...”

Book, Saddle, and Go: Κοφτό ριφάκι, κοφτά φωνητικά. Εδώ κάνουμε τσιγάρο σιγά σιγά πριν το φινάλε.

Cyborg Bette: Το πιο rock 'n' roll κομμάτι του δίσκου, κάπως πιο χορευτικό από τα άλλα, αν μπορούσαμε να το πούμε έτσι. Ωραίο κοπάνημα στο ρεφραίν. Βασικά, πολύ ωραίο κοπάνημα στο ρεφραίν.

Oh Isabella: Μια γυναίκα θα πρέπει να αισθάνεται τυχερή κάπου εκεί στο Ohio. Όχι τραγούδι για καντάδα, κάποιοι αγαπάνε για το ροκ.

The Wolf Man Kindly Requests...: Ωραίο φινάλε. Γκρουβάτο, τέλειο. Κεφάλι πάνω κάτω, Fallon φωνάζει HEY. Ό,τι πρέπει.